در گفت وگو با قهرمان معلول كشوری مطرح شد؛
صدمه شناسی علل دلزده شدن قهرمانان خراسان جنوبی از ورزش
به گزارش لوازم ورزشی، ورزش حرفه ای و قهرمانی در استان خراسان جنوبی با مشکلات زیادی مواجه می باشد و الهام پدید قهرمان معلول استان اعتقاد دارد که چرایی خروج قهرمانان از ورزش باید صدمه شناسی شود.
خبرگزاری مهر؛ گروه استان ها: ورزش قهرمانی و حرفه ای در تمام کشور جز امتیازات بالای هر استان بشمار می رود و خراسان جنوبی هم جز استان هایی است که پتانسیل و استعدادهای فراوانی در بخش قهرمانی دارد ولی این عمر ورزش حرفه ای و قهرمانی این افراد دیری نمی پاید یا از استان مهاجرت کرده یا دیگر ورزش قهرمانی را کنار می گذارند.
این مبحث احتیاج به پایش و صدمه شناسی به صورت فوری دارد تا بتوان این استعدادهای را نگهداشت و از راه آنها ورزشکاران دیگری را هم جذب کرد.
(الهام پدید) از قهرمانان پرافتخار استان خراسان جنوبی است و در زمانی که کمتر از یک سال داشت بر اثر حادثه رانندگی پای راست خویش را از دست داد و هم اکنون از پروتز پای مصنوعی استفاده می نماید ولی با این وجود توانسته موفقیت های بیشماری چه در ورزش و چه در دیگر بخش های اجتماعی کسب کند. در همین راستا خبرگزاری مهر با او گفتگو تا نظرات و ایده های وی راهی شفاف برای مسؤلان یا ورزشکاران باز کند.
از چه سنی با چه رشته ای، ورزش کردن را شروع کردید؟
زمانی که چهار سال داشتم ورزش شنا کار می کردم ولی از آنجا که ورزش معلولان چندان مورد توجه نبود بنا بر این خیلی حرفه ای کار ورزش رو دنبال نمی کردم.
اما نخستین ورزشی که به صورت کاملاً حرفه ای شروع کردم ورزش سنگ نوردی بود که در سال ۹۵ متوجه شدم که ورزش سنگ نوردی برای معلولان هم مسابقات دارد و سال ۹۶ نخستین مدال کشوری خویش را به دست آوردم. البته پیش از آن هم سنگ نوردی می کردم ولی چون این رشته برای معلولان نبود فقط به صورت تفریحی این ورزش را دنبال می کردم. بعد ورزش دو و میدانی را هم در کنار ورزش سنگ نوردی انجام می دادم و مدال های استانی و کشوری را هم در رشته دو و میدانی پرتاب وزنه دارم.
چرا این رشته ورزشی را دنبال کردید؟
من زمانی که سنگ نوردی را انتخاب کردم بدنبال ورزشی بودم که خیلی معمول نباشد و کسی انتظار این گونه ورزش را از یک فرد دارای معلولیت نداشته باشد و خوب سنگ نوردی برای این هدف من خیلی جذاب بود.
از موفقیت هایی که تابحال کسب کرده اید بگویید؟
سوابق من در بخش های مختلف دسته بندی می شود. در بخش کارهای اجتماعی مهم ترین آنها شامل عضو هیأت مدیره جامعه معلولین ایران شعبه خراسان جنوبی سال ۹۴ تا کنون، عضو تشکل ملی معلولین ایران از سال ۹۷ تا کنون، تقدیر جوان مؤثر نشاط آفرین استان در سال ۹۸ و رئیس هیأت مدیره جامعه معلولین ایران شعبه خراسان جنوبی از سال ۹۸ تا ۹۹ است.
همچنین در بخش ورزشی علاوه بر مدال های استانی، موفقیت های کشوری من شامل مدال برنز پرتاب وزنه در مسابقات دو و میدانی قهرمانی کشور معلولین سال ۹۶، مدال طلای سنگ نوردی در مسابقات قهرمانی کشور معلولین در سالهای ۹۶، ۹۷، ۹۸ و ۱۴۰۰؛ نخستین بانوی دوچرخه سوار با یک پا در ایران، دعوت به اردوی نخستین تیم ملی دوچرخه سواری معلولین سال ۱۴۰۰ است.
در بخش هنری هم فعالیت داشتم که توانستم مقام بهترین بازیگر زن در سومین جشنواره تئاتر معلولین کویر سال ۹۵ را کسب کنم، مقام بهترین بازیگر زن در چهارمین جشنواره تئاتر معلولین کویر سال ۹۶، مقام سوم بازیگر زن در جشنواره تئاتر معلولین دو منطقه کویر و خلیج فارس در سال ۹۸ را کسب کردم.
اکنون در چه رشته ورزشی فعالیت می کنید و برنامه آینده شما چیست؟
در حال حاضر دو رشته دوچرخه سواری و سنگ نوردی را در کنار هم انجام می دهم.
در زمینه برنامه برای آینده، خیلی دوست دارم که به مسابقات بالاتر از کشور بروم اما واقعاً به سبب مشکلات زیادی که وجود دارد و مهم ترین مشکل، مالی است خیلی برنامه خاصی از آینده ندارم و نمی دانم چه اتفاقی می افتد ولی هم اکنون هر دو رشته دوچرخه سواری و سنگ نوردی رو به صورت کاملاً حرفه ای دنبال می کنم.
تاکنون معلولیت را یک محدودیت برای خود دانسته اید، که اگر نبود شاید موفقیت های بیشتری کسب می کردید؟
به این که معلولیت محدودیتی برای من به وجود آورده است را اگر بگویم تابحال به آن فکر نکرده ام دروغ است و اساسا یک سری محدودیت هایی ایجاد کرده و تلاش کردم به شکلی آنها را رفع یا در زندگی خود آنرا کمرنگ تر کنم.
ولی این که اگر معلول نبودم شاید موفقیت های بیشتری کسب می کردم نه درست نیست، واقعاً فکر می کنم که به سبب این معلولیت بعضی از کارهایی را انجام دادم یا موفق بودم یا گاهی موفق نبوده ام، اما شاید اگر معلولیت نمی داشتم مانند سایر دوستان و خواهر و برادران خود به موفقیت خاصی فکر نمی کردم. در یک سری زمینه ها معلولیت هیچ تأثیری در زندگی من نداشته است ولی در زندگی ورزشی من تاثیر زیادی داشته و چون معلول بودم ورزش حرفه ای را شروع و کوشش برای موفقیت را دنبال کردم و تا حدودی هم موفق بودم.
نوع نگاه مردم و مسؤلان به شما چگونه بود؟
افرادی که خیلی مسئول در رابطه با کار من نبودند همیشه من را تحسین کردند و مردم هم همواره به من لطف داشتند و انرژی مثبت داده اند که خوشحال کننده است.
مسئولان اصلی هم نمی دانم یا برخی نمی خواهند یا این که قوانین برای آنها محدودیت به وجود آورده است و شاید می خواهند کمک کنند ولی مواردی سبب عدم انجام کار می شود و خود من هم دیده ام مسئول دلسوزی که بدنبال حمایت بوده ولی محدودیت هایی داشته است و از آن سوی هم مسئولانی که می توانسته کاری انجام دهند ولی حتی در حد یک نامه را هم دریغ کرده اند که ناراحت کننده است.
در مسیر قهرمانی با چه مشکلات و سنگ اندازی هایی مواجه شدید؟ و حمایت ها به چه نحوی بود؟
مشکلات که برای مسیر قهرمانی و حرفه ای زیاد بوده است و نیازی به گفتن ندارد. خراسان جنوبی محدودیت های زیادی دارد که اگر فردی به سختی در ورزش، قهرمانی کشور را کسب کند برای رفتن به مقام های بالاتر در این استان امکان فعالیت ندارد و باید به استان دیگری مهاجرت کند ولی فردی مانند من که کارمند هستم و نمی توانم به آسانی جابه جا شوم در همین مرحله باقی می مانم.
در بخش سنگ اندازی ها هم خیلی زیاد است و واقعاً ناراحت کننده است، زمانی که نه تنها برخی کمک نکرده بلکه از برخی مسائل هم جلوگیری کرده اند. ما بسیار قهرمانانی داشته ایم که نه تنها به آنها هیچ کمکی نشده بلکه نامه زده شده که جلوی این ورزشکار گرفته شود.
در بخش حمایت ها هم از من الهام پدید که شاید از جانب مسؤلان میانی یا حتی سطح پایین در حد استفاده از پایگاه ورزشی بوده است ولی حمایت خاص دیگری نشده ام و فقط از جانب خانواده حمایت روحی و مالی دریافت کرده ام.
درخواست شما از مسؤلان چیست؟
درخواست من از مسؤلان در بخش اعتباری است. موضوعی که مشخص است مسؤلان استان در جذب اعتبار مشکل دارند و اگر می بینید که در بسیاری از رشته های ورزشی تجهیزات به روز وجود ندارد یا علم مربیان و داوران به روز نیست و مسابقه ای برگزار نمی گردد، فقط به سبب اینست که مسؤلان نتوانسته اند اعتبارات را جذب کنند.
اگر در ورزش های مختلف مسابقات داخل استانی داشته باشیم هم جذب ورزشکار بالا می رود و هم روز به روز کیفیت ورزشکاران بهتر می شود و همه این موارد مستلزم دریافت اعتبارات است و درخواستی که دارم قوی تر عمل کردن آنها در جذب اعتبارات است.
جایگاه ورزش کنونی استان چگونه است؟ و به نظر شما برای توسعه ورزش قهرمانی در استان چه باید کرد؟
در رابطه با شرایط کنونی ورزش استان باید بگویم که باتوجه به شرایط و امکانات استان ما با سایر استانها از نظر حمایت خیلی متفاوت هستیم و همانگونه که قبلاً گفتم میزان رایزنی یک مسئول برای دریافت اعتبارات و امکانات خیلی متفاوت می باشد و به استان ربطی ندارد و مربوط به فرد است و این مساله در استان ما فراگیر است ولی در استان دیگری در یک رشته ورزشی خیلی خوب و رشته دیگر شاید خوب نباشد.
اما مبحث امکانات در استان خراسان جنوبی قابل بررسی است، چون که یک مسئول دلسوز در گذشته یک سری تجهیزات به استان اضافه کرده ولی دیگر اصلاح یا به روز نشده اند و بنا بر این رشته های بیشماری در استان تجهیزات مناسب ندارند و خراسان جنوبی دراین زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است و مربیان به روزی هم نداریم.
همچنین در استان خراسان جنوبی مسئولانی نداریم که پیگیر قهرمانان باشند که از هیئت در زمینه قهرمان کشوری یا ملی پوشان آنها پرس وجو کنند که حالا در کجا و در چه وضعیتی هستند. لازم است که این مساله صدمه شناسی شود که چرا قهرمانان خراسان جنوبی پس از چند مدال کشوری و موفقیت های کوتاه دیگر از صحنه ورزش خارج می شوند و پایش نکردن این مساله لازم و ناراحت کننده است.
برای توسعه ورزش قهرمانی هم علاوه بر نگهداشت قهرمانان لازم است که رشته ورزشی جنبه عمومی هم داشته باشد، به عنوان مثال رشته سنگ نوردی تعداد خیلی محدود این ورزش را انجام می دادند چه بسا اگر که این ورزش مسابقات داخل استانی یا داخل شهرستانی برگزار می کرد به مرور زمان تعداد افراد جذب شده به آن بیشتر می شد و افرادی کشف می شدند که از الهام پدید هم بهتر بودند ولی چون ورزش عمومی وجود ندارد و مسابقات باکیفیت بالا برگزار نمی گردد و همان تعداد مسابقه هم بدون اطلاع رسانی درست فقط برای پر کردن رزومه با افراد اندک برگزار می گردد وضعیت کنونی را شاهد می باشیم و به سبب این مشکلات ورزش قهرمانی ادامه دار نخواهد بود. و به نظر من نیاز است که در بخش قهرمانی برنامه ریزی بیشتر و بهتری صورت گیرد.
چه سفارش ای به ورزشکاران و قهرمانان و بخصوص معلولان مشتاق ورزش دارید؟
نکته مهم و سفارش من به ورزشکاران اینست که با چندین نفر از افرادی که در آن رشته ورزشی فعالیت می نمایند، گفتگو داشته باشند و از مشکلات، خوبی ها و بدی های آن آگاه شوند و بعد به عنوان ورزش حرفه ای بدنبال آن بروند. مثلا خود من در رشته سنگ نوردی دیوارهایی که با آن تمرین می کردم از لحاظ فنی با دیواره مسابقه کیلومترها فاصله داشت و زمانی که دیدم نمی توانم با این شرایط استان تمرین کنم بدنبال رشته دوچرخه سواری رفتم، چون که گفتم این ورزش تجهیزات و تمرین به خود من بستگی دارد و دوچرخه به نسبت گرانی تهیه کردم.
اما فکری در زمینه رفت و آمد و هزینه آن نکرده بودم و به مشکل برخوردم، از نظر مربی هم مشکل داشت که حالا بتازگی چند مربی اضافه شده ولی مسلماً مربی تازه آموزش دیده با مربی که سال ها کار کرده، متفاوت است؛ همینطور فدراسیون چندان حمایتی در زمینه ورزش دوچرخه سواری بانوان آن هم معلولان ندارد و همه این موارد سبب شده به مسابقات دوچرخه سواری نرسم. که واقعاً شاید اگر به این سطح از مشکلات فکر می کردم به رشته دوچرخه سواری ورود پیدا نمی کردم برای همین تاکید می کنم پیش از این که زمان و هزینه بگذارند با چند نفر گفتگو داشته باشند.
ورزشکاران باید بدانند که ورزش حرفه ای بسیار هزینه بر است و حداقل برای شروع کار خود باید ۱۰۰ میلیون تومان داشته باشند که وارد ورزش حرفه ای شوند.
توصیه من برای معلولان هم اینست که اگر برای سلامتی بدنبال ورزش هستند که به هر رشته ای علاقه دارند وارد شوند ولی اگر بدنبال ورزش حرفه ای هستند صرفا به سبب علاقه بدنبال آن نروند و تمام جنبه های آن ورزش را مانند امکانات، مربی و حتی شرایط رقبا را مورد بررسی قرار دهند. چون که اگر این موضوعات توجه نشود و با شرایط ضعیف تر به مسابقات بروند و بدون مدال بازگردند از نظر ناامیدی صدمه های جبران ناپذیری وارد میکند که در نهایت ورزش را کنار می گذارند، پس با تحقیقات زیاد وارد یک رشته برای قهرمانی شوند.
منبع: لوازم ورزشی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب